Uitslagen ronde 9
De schaaktweekamp tussen Komodo en Stockfish is momenteel bij partij 83. Komodo leidt met 43,5 – 38,5. Het meest opvallend is toch wel het grote aantal remises, want in deze tussenstand zitten 6 overwinningen van Komodo en 1 van Stockfish. Als je dan ook in ogenschouw neemt dat tijdens het WK Dammen welke momenteel gaande is er gemiddeld een remisepercentage is van >85%, doemt er een beeld op dat de meeste schaakpartijen vanaf het jaar 2136 in remise eindigen. Bij de interne competitie van LSG ligt dat moment nog verder in de tijd. Drie remises op een avond is bijna een unicum.
Van de partijen van de gewone stervelingen hebben ik niets meekregen. Op basis van de uitslagen kan ik hooguit roepen dat Heijboer verrassend wint van Van der Scheer en De Weert keurig Kubbenga in toom heeft weten te houden. Daar moet u het dan maar even mee doen, al zijn aanvullingen hieronder of binnenkort op een gesloten deel erg welkom.
Tot slot: volgende week snelschaken!!
Uitslagen ronde 9
| Bd | White | Black | Results |
|---|---|---|---|
| 1 | Ornett Stork | Arthur Pijpers | 0 – 1 |
| 2 | Robert Straver | Raoul van Ketel | 0 – 1 |
| 3 | Marcel de Jeu | Justin Senders | 0 – 1 |
| 4 | Erik Oosterom | Daan Binnendijk | 1 – 0 |
| 5 | Herman Heijboer | Henk van der Scheer | 1 – 0 |
| 6 | Joris Kuipers | Eric van ’t Hof | 0 – 1 |
| 7 | Coenraad Spaans | Aart van de Peut | ½ – ½ |
| 8 | Frans Erwich | Dirk Sikkel | ½ – ½ |
| 9 | Joop Bakker | Luuk Hoogeveen | 1 – 0 |
| 10 | Chris de Weert | Michael Kubbenga | ½ – ½ |
| 11 | Frank Korving | Adriaan Schouten | 1 – 0 |
| 12 | Chiel Kuiper | Wybe Evenhuis | 0 – 1 |
| 13 | Maurice Walraven | Robin Schenkelaars | 1 – 0 |
Het grote aantal remises duidt op hoge kwaliteit van partijen, wat in mijn optiek geen probleem is. Dat verschijnsel heb je ook bij, bijvoorbeeld, correspondentieschaken.
Het is een oude schaakwijsheid dat de maker van de voorlaatste fout de partij wint. Veel van de reglementswijzigingen in de afgelopen decennia waren er dan ook op gericht het maken van fouten te bevorderen, in de (foutieve) veronderstelling dat dit de spelvreugde zou doen toenemen. Het eenvoudigste middel hiertoe was het beperken van de bedenktijd. Tot ergens in de jaren ’90 werden partijen volgens een vast tempo gespeeld, meestal met een gemiddelde snelheid van 3 min/zet. Aan het eind van de avond werd de partij dan afgebroken en op een ander moment volgens het zelfde tempo voortgezet. Dit leverde echter teveel correcte partijen op en teveel remises. Het ook wel eens genoemde bezwaar dat afgebroken partijen met de computer geanalyseerd zouden kunnen worden, geldt als achterhaald. Iedereen heeft tegenwoordig immers een computer en partijen worden zowel vooraf als achteraf uitgebreid met de computer doorgenomen. Er is dus geen enkel principieel bezwaar om dit ook toe te laten bij afgebroken partijen.
Enfin, het zal nog wel enige tijd duren voordat het bij het grote publiek is doorgedrongen dat het afschaffen van partijafbraak een historische blunder is geweest in de geschiedenis van het schaakspel.
In de huidige situatie zijn we dus onder tijdsdruk gedwongen tot het maken van fouten. Zelf ben ik daar bijzonder goed in, vooral na elf uur des avonds, wanneer ook de vermoeidheid begint toe te treden. Mijn enige hoop is dan ook vaak dat mijn tegenstander na mijn laatste fout nóg een fout maakt. Gisteren gebeurde dat inderdaad, waarna ik iets te lang wachtte met het daadwerkelijk uitvoeren van de matzet – een ongepastheid waarvoor ik langs deze weg mijn oprechte verontschuldigingen wil aanbieden.