Twee schakers sliepen slecht

De vijfde ronde van de interne competitie heeft tenminste 2 schakers een slapeloze nacht bezorgd. Het is een bekend fenomeen onder schakers. Je komt thuis. Je sluipt na eerst nog een uur wezenloos beneden op de bank te hebben gezeten de slaapkamer in. Dan start een kort nachtje die eindeloos lijkt omdat de partij als geheel en enkele zetten in het bijzonder keer op keer door je hoofd gaan. Hoe kon ik toch nog verliezen? Ik stond torenhoog gewonnen! Waarom deed ik die ene zet nou? Is dit eigenlijk wel mijn bed?

Het kan niet anders dan dat Sander Koning en Aart van der Peut door dit proces zijn gegaan. Beiden stonden kort na de opening gewonnen. Koning won een stuk tegen Puck de Wit. Natuurlijk moest hij een aantal dreigingen pareren maar door steeds stukken te ruilen zouden die dreigingen langzaam verdwijnen. Juist toen de lichte stukken verdwenen waren, kwam de dame van de dame de stelling binnenlopen en werd het 1-0 in plaats van 0-1. Van der Peut hield het hoofd koel toen Van Dorp wellicht de meest bizarre zet van dit millenium produceerde. Een vroeg Ke7 (met een dame op d8 en een loper op f8) deed wenkbrauwen zo fronsen dat ze de bovenlip net aanraakten. Aart reageerde sterk, won minstens een pion en hield een enorm overwicht. Maar ja, schaken kent meer fases dan alleen de opening en beetje bij beetje wist Q het heft in handen te nemen. In plaats van 1-0 werd het hier 0-1. En zo werd de schaakwereld voor 1 nachtje van 2 schone slapers beroofd.

Kijk, verliezen nadat je enkele grafzetten produceert, ach, daar hoef je niet echt wakker van te liggen (ik spreek hier uit ervaring, dat zult u begrijpen). Dan heb je hooguit een tijdje okay gestaan, maar je overzag de meest simpele truc en boem, hoorde ik daar nou mijn stelling instorten? Coene hoorde meer keren dit geluid in zijn zwarte stelling waardoor Roosendaal met 2 winstpotjes zich bovenin meldt. Wel zal hij vaker moeten komen, want bij de interne van LSG loont het om vaak te komen. Het mooiste is nog wel dat je de kans loopt om genoemd te worden in een verslag. Een feit welke inmiddels door diverse leden in CV’s wordt opgenomen en op bruiloften voorgelezen wordt.

De meest grootmeesterlijke zet van de avond werd geproduceerd door Gerrie Bloothoofd. Zijn Tc7xf7 was een fraaie. Zijn tegenstander, een eendagsvlieg uit de Verenigde Staten en ongeveer zo sterk als een schaker met de rating van circa 2000-2100, kon er ook wat van en uiteindelijk mondde de grote afruil uit in een stand waarin Bloothoofd een paard en pion had tegen een toren. Door de dynamiek van het paard moest zwart misschien wel het meeste oppassen, maar meer dan remise zat er niet in.

Coenraad Spaans speelde een klassieke ‘pak me dan als je kan’-partij tegen Joop Bakker. Het was af en toe hilarisch om de twee volwassen mannen achter elkaar door de speelzaal te zien rennen, waarbij Spaans elke keer als hij achter een stoel of onder een tafel zat plagend riep “Ik ben hie-hier!”. Bakker wist dat hij zich moest beheersen maar liet zich toch in de val lokken. Een pionnetje ging in de doos en de techniek deed de rest voor Spaans.

John Kettenis heeft waarschijnlijk voldoende slaap gehad, al zat hij wel op het randje. Tegen Daan Vernooy deed hij alles volgens het boekje: keurige opening, goed middenspel, voordeel krijgen maar een erg onhandige torenzet kostte hem pardoes een stuk. Geen Peutse of Koningse taferelen, maar het kwam in de buurt.

Het duel Wim tegen Wim kan tot slot niet onvermeld blijven. Punt.

Uitslagen ronde 5

Oh, en onze Haas hield gewoon even met zwart, weliswaar met een tikkeltje geluk, een GM van 2600+ op remise! Klasse!