Timo @RobinsonCup2018
U heeft eerder al kunnen lezen op deze site dat Timo mee mocht doen met de Robinson Cup in Glasgow. Een mooie belevenis en een een groot succes; samen met zijn teamgenoten nam hij de Cup mee naar huis! Een slotverslag door Pai (vader van Timo).
Sinds 1949 wordt jaarlijks het Glorney Gilbert International jeugdschaaktoernooi voor landenteams gehouden, ieder jaar met een ander gastland. Het toernooiformat was de afgelopen decennia aan verandering onderhevig, resulterend in de volgende vier afzonderlijke onderdelen sinds 2007:
• Glorney Cup (jeugd onder 18 jaar)
• Gilbert Cup (meisjes onder 18)
• Robinson Cup (jeugd onder 14)
• Stokes Cup (jeugd onder 12)
Dit jaar was Schotland het gastland en deden zes landen mee in ieder van de vier Cups. Naast Schotland waren dat Wales, Engeland, Ierland, Frankrijk en Nederland. De aanwezigheid van Nederland was bijzonder, aangezien we sinds de jaren negentig van de vorige eeuw om verschillende redenen niet meer hebben meegedaan. Maar daar moest natuurlijk verandering in komen: Stichting Pathena pakte daarom dit voorjaar de handschoen op om namens de KNSB een Nederlandse afvaardiging samen te stellen die sterk genoeg zou zijn om voor deze prestigieuze hoofdprijzen te gaan. En voorzitter Marcel Klein en chef de mission Ricardo Catalan slaagden met vlag en wimpel ondanks de enorme tijdsdruk waarmee ze te kampen hadden: op zondag 15 juli stapten om 07.55 uur ‘s ochtends nl. in totaal 20 sterke jeugdspelers samen met begeleiding plus wat verdwaalde ouders (waaronder ondergetekende als vader en fotograaf) op Schiphol in vlucht EZY6922 richting Edinburgh. Klaar om een missie te volbrengen: het thuisbrengen van de vier Cups!
Onze eigen Timo Yeh maakte deel uit van dit gezelschap en zou met teamgenoten Onno Elgersma, Khoi Pham, Daniel Kutchoukov, Arthur Maters en Kasper Bleeker gaan trachten de Robinson Cup te bemachtigen. Maar dat dit allerminst een makkelijke opdracht zou worden, daar was iedereen zich terdege van bewust, want de andere landenteams waren natuurlijk allemaal goed voorbereid en gemotiveerd om de strijd met Team NL aan te gaan!
Vlucht EZY6922 landde prachtig op tijd en ‘smoothly’ op Edinburgh Airport waarna we per bus verder reisden naar Paisley, een voorstad van Glasgow. Aldaar zou het allemaal plaatsvinden, op het complex van de University of the West of Scotland. Na aankomst in het gebouw waar onze kamers zich bevonden kon er eerst in de gezamenlijke mensa nog gekeken worden naar de WK-finale tussen Frankrijk en Kroatië, maar daarna moest er meteen hard gewerkt worden: coaches Anne Haast, Mark Haast en Rick Lahaye verdeelden de groep in drieën en de eerste voorbereidingen konden beginnen…
Dag 1 (maandag 16 juli)
Op de eerste dag moesten we ’s ochtends in ronde 1 tegen gastland Schotland. Timo begon met zwart tegen Sorcha Shepherd, een speelster van wie we noch een FIDE rating nog gespeelde partijen konden vinden. Dit betekende geenszins dat ze geen goede speelster was, maar vooral dat ze nog niet eerder aan officiële FIDE toernooien had meegedaan. En dat maakte het weer wat lastiger qua voorbereiding, want voorbereiden op bijvoorbeeld haar opening en speelstijl was praktisch onmogelijk. Een fenomeen die we later in dit toernooi nog vaker zouden tegenkomen. Maar goed, dan maar gewoon van je eigen kracht uitgaan, hetgeen na een paar uur inderdaad resulteerde in een eerste punt! En niet alleen Timo won zijn partij, maar ook vier van zijn teamgenoten (alleen Kasper speelde remise). Vijf en een half punt uit zes, een goed begin van de Robinson Cup!
Het was de verwachting dat ronde 2 ’s middags niet zo makkelijk zou worden, en dat bleek! Engeland was een taaie tegenstander en Timo had in Teddy Onslow (1627) een speler die niet alleen duidelijk underrated was, maar ook heel blij leek te zijn met de Pf3-opening die hij voorgeschoteld kreeg. Verkeerd gegokt van Timo en Teddy kon een gelijkwaardige strijd aanknopen die tot overmaat van ramp door wat onnauwkeurigheden in het middenspel zelfs eindigde in een eerste 0. En niet alleen Timo verloor, maar ook teamgenoot Arthur, terwijl collega’s Onno en Daniel niet verder kwamen dan een remise (alleen Khoi en Kasper wonnen). Een 3-3 tegen één van de favorieten van het toernooi, een voorbode dat het spannend tot het eind zou gaan worden…
Dag 2 (dinsdag 17 juli)
Op de tweede dag stond in ronde 3 meteen die andere favoriet op het menu: Frankrijk! Tegenstandster van Timo: Shanti Croisille (1594). Moet kunnen, dachten we. Maar aan de andere kant: we waren gewaarschuwd, onderschatting kon immers fataal aflopen (hetgeen op dag 1 met een harde les was geleerd). Timo en zijn teamgenoten waren gelukkig scherp en konden na een harde strijd een comfortabele 4-2 overwinning aantekenen. Alleen Daniel en Kasper verslikten zich in hun tegenstanders, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de vier overtuigende winstpartijen aan de andere borden, waaronder Timo’s snelle overwinning op Shanti in iets meer dan 30 zetten!
’s Middags was Wales in ronde 4 de tegenpartij. Vooraf ingeschat als één van de zwakste broeders. Toch bleek Wales niet zo makkelijk: door een onverwachte remise van Timo tegen Merlin Davies (die de opening die Timo speciaal had voorbereid goed bleek te kennen) en een verliespartij van Onno moest het team anderhalve punt laten liggen. Deze 4½-1½ overwinning zou wel eens een pyrrusoverwinning kunnen blijken: de vier en een half bordpunten konden immers op de laatste dag onvoldoende blijken te zijn voor de eindoverwinning. Spannend dus…
Dag 3 (woensdag 18 juli)
Op de derde en laatste dag stond maar één ronde gepland. Tegenstander: Ierland. En er was maar één opdracht: zo veel mogelijk bordpunten binnenhalen. Naaste concurrenten Frankrijk en Engeland moesten nl. tegen elkaar en in deze 5e ronde moest de beslissing vallen wie van deze drie landen straks de Robinson Cup omhoog zou mogen houden. Timo had zwart tegen Adam Collins en was er klaar voor. In een lange partij waarin hij zijn voorbereiding op het bord kreeg (partijfragment volgt), kreeg Timo ergens voorbij de helft van de partij al het gevoel dat dit punt hem niet meer kon ontglippen. Hetgeen geschiedde: 1-0. En nadat Onno en Kasper ook wonnen en Arthur remise maakte (helaas verloor Khoi) was de buit in de tussenstand drie en een halve punt. Helaas nog net niet genoeg aangezien Engeland en Frankrijk 3-3 hadden gespeeld. Dit betekende nl. dat Daniel nog minimaal een half punt moest binnenhalen om de Cup mee naar huis te mogen nemen. Maar gelukkig: na meer dan 5 bloedstollende uren kwam het verlossende ‘well played’ en kon Daniel de hand van zijn tegenstander schudden. Remise en dus kampioen! Een prachtig slot na een enerverend en leerzaam toernooi. Een absolute teamprestatie ook, omdat iedereen van het team ongeveer eenzelfde aantal bordpunten had binnengehaald: Onno 3½, Khoi 4, Daniel 3, Arthur 3½, Kasper 3½ en Timo 3½. Scores waar de heren gerust zeer tevreden over mogen zijn!
En dit was nog niet alles: ook de Stokes Cup en de Gilbert Cup gingen naar Nederland. Alleen de Glorney Cup werd op een half bordpunt gemist. Anders waren we inderdaad met vier Cups huiswaarts gekeerd. Maar 3 van de 4 Cups binnenhalen na meer dan twee decennia afwezig te zijn geweest mag desondanks een prestatie van formaat zijn! De terugreis ’s avonds richting Nederland werd dan ook één gezellige happening…
En voor Timo? Niet alleen was het voor hem een leuke en leerzame ervaring, maar het was vooral ook een belevenis waar hij absoluut nog eens met plezier aan terug zal denken. Dank daarom ook aan LSG en Topsport Leiden die dit mede mogelijk hebben gemaakt.
Timo, gefeliciteerd met de Robinson Cup! Leuk verslag; ik ben benieuwd naar het partijfragment.