Soms verdien je niet meer…

En daar ga je dan in je uppie richting Leiden. Overpeinzend… Geen tijd gegund. Terug om te zorgen dat je kinderen het goed maken. Je metgezellen gaan niet meer op tijd thuis zijn. Griep. Dan maar het verdriet weg eten met zijn allen; zij die kunnen.  Eten om te genezen. Maar niet voor jou. Gestrand ergens in Hoorn. De terugreis alleen. Zo snel als je kan vertrekken. Geen tijd om iets te eten. Geen tijd…

Het begon hoopvol, maar terugkijkend waren er voortekens. We zouden het doen. Het machtig wezen verslaan. De eenhoorn. We geloofden dat we net zo machtig waren, maar het begon al met een kleine tegenslag. Zoekend naar een team van 8 krijgers, want zoveel zijn er nodig om een Eenhoorn te verslaan. Op de voorlaatste avond, voordat ons reis naar het Noorden zou beginnen vonden we hem. Marco! Toch niet de Mooy? We dachten dat hij een nazaat was van de beroemde walvisjager uit 1775… Zijn onervarenheid met duivelse landwezens zoals Caissa, speelde hem parten. Waar je rustig in het water afwacht totdat de walvis zijn eigen dood met jouw harpoen bewerkstelligd, kan je dit niet met een landwezen doen. Ze verpletteren je op open centrale velden zoals e5.

Aangekomen in het muziekhol van het wezen, zagen we de getroffen helden van weleer als een trofee op de wanden gespiesd Michael, BB, Elvis. Madonna, Mick de littekens van vroegere tijden zijn nog steeds zichtbaar op hun gezicht. De voorzitter van het hol waarschuwde ons over een lange traditie en vergeet vooral de monnik niet. Keert om keert om. Al uw zetten worden nauwkeurig in de gaten gehouden door meerdere ogen (digiborden)! Er waren echter meer krijgers uit het Zuiden gekomen voor een hoorn, maar deze hadden gelukkig een troef in handen. Een man meer, die kon het verschil maken – de scheidsrechter –

Het was anders. Anders dan we verwacht hadden. Anders dan we hadden gehoopt. Ik dacht ik moet meer doen. Hoop kweken. Angst zaaien bij de tegenstander. Ik had vertrouwen. Alleen de tijd…

Ik offerde mijn paard, daarna mijn zwaarste geschut, zodat de overige wapens zijn werk konden doen. Ik dreef hem in het nauw. Ik heb hem, dacht ik! Alleen daar verstreek de tijd. De zon ging bijna onder. De seconden tikte weg. De tegenstander als een kat in het donker. Mijn oude ogen werden verblind door de duisternis. De ontsnapping gemist. Van achteren aangevallen en voor dood achtergelaten…

e5. Een veld waar belangrijke slagen gestreden zijn. Zo ook onze 2^e krijger Martin. Onze Geus! Doggersmatig gedacht, laat de Spanjaarden maar komen! Leidens ontzet! We vieren het nog elk jaar! Ook Stefan -onze 1^e krijger- kreeg het zwaar. Hij was de Spaanse geschiedenis vergeten! Hij wachtte geduldig af om half gehavend te kunnen ontsnappen. Dat de rustigere tactiek bij dit beest beter was, voorzag onze Topkrijger Michiel. Een tactische misser van de tegenstander zorgde ervoor dat hij zelf heelhuids met 6 scalpen het hol kon verlaten. Onze 6^e krijger begon al gehavend aan de strijd. Griep. Het geneeskrachtig kruid had zijn werking na 4 uur verloren en daarmee had Justin zijn krachten en tijd om het beest te verslaan verspeeld. En waar onze krijger Raoul, ondanks het vergeten van zijn strategische slavische slag, gaf hij in de vermoeidheid na een hectische tijdnood de tegenstander de gelegenheid om toe te slaan. Verslagen. Onze laatste krijger zat nog vast in het hol. Vechtend voor wat hij waard was, maar we konden niets voor hem doen. Hij zat gevangen. Hopend. Hopend op de ontsnapping, maar helaas. Alleen. Zoveel gesneuveld. Zij die kunnen blijven achter. Ik waarschuw…

Voor als ik het niet red: http://caissa-eenhoorn.nl/wordpress/?page_id=2857

[Tekst: Linda Jap Toen San]