Sliedrecht – LSG 4 een wedstrijd van gemiste kansen

Als promovendus wachtte ons in de eerste ronde meteen een zware klus: een uitwedstrijd tegen Sliedrecht dat gemiddeld per bord 100 elopunten meer inbrengt. Maar op grond van elo is bijna elke tegenstander in onze klasse een zware klus.

En dan nog mijn debuut als teamleider. De voorbereidingen verliepen goed, slechts een speler (Leendert) niet op tijd bereikt en daarvoor wilde Johan wel invallen. Folkert kon helaas vanwege zakelijke verplichtingen ook niet meedoen maar daarvoor hadden we Arthur al vroegtijdig gecharterd.
De helft van het team gaf er de voorkeur aan om op eigen gelegenheid te reizen, de andere helft wilde wel met mij meereizen. Johan besloot op het laatste moment om toch maar op eigen gelegenheid te gaan toen hem duidelijk werd hoe klein de auto van de teamleider wel niet was.Van de meerijders gaven Marco en Jan aan dat hun voorbereiding prima was: niets gedaan dus. Arthur, onze invaller, bleek wel iets te hebben gedaan. Beide aanpakken blijken te werken, want een groot deel van onze punten werden door hen ingebracht. Over mijn voorbereiding zullen we het maar niet hebben.
Bij Sliedrecht aangekomen bleek iedereen keurig aanwezig te zijn. De wedstrijd ging ook keurig op tijd van start. Omdat de speelruimte nogal warm was gingen alle ramen open waarbij door de wedstrijdleiding werd opgemerkt dat we van de belendende korfballers geen last zouden hebben omdat dat toch een rustige sport was, maar ik kon met eigen ogen en oren waarnemen dat ouders van jeugdige korfballers net zo fanatiek kunnen aanmoedigen als ouders van voetballertjes. De schakers hadden er gelukkig geen last van.
En dan de wedstrijd zelf. Hier was de term “gemiste kansen” duidelijk van toepassing. Het begon goed. Jan was als eerste klaar. Hij had gewonnen. En dan komt de juiste mentaliteit naar voren want spontaan bood hij aan om een bijdrage aan het wedstrijdverslag te leveren. Het nu volgende is dus grotendeels gebaseerd op zijn input.
Jan zorgde met wit dus voor de 0-1. Zijn tegenstander gaf een pion om onder de druk vandaan te komen. Door niet de juiste zetvolgorde te doen maakte hij het Jan niet moeilijk. Toen Jan een tweede pion ging winnen zonder tegenkansen gaf zijn tegenstander op.
Marcel bracht helaas de stand op 1-1. Maar ook hier kwam een echte wedstrijdmentaliteit naar boven. Hij kwam op een gegeven moment vragen of hij op mocht geven omdat hij ontzettend slecht stond. Hij ging er toch nog eens goed voor zitten na mijn antwoord dat hij daarvoor geen toestemming nodig had. Maar als hij nog wat kon doorrommelen dat het voor het moreel van het team wel goed zou zijn om niet kort na de voorsprong weer gelijk te komen. Marcel probeerde nog wel met een paard verwarring te stichten in de zwarte stelling maar helaas had zijn paard niet de kracht die de zwarte paarden enige tijd daarvoor wel hadden. Zij drongen gezamenlijk de witte stelling binnen. Een kon er nog onschadelijk gemaakt worden maar de ander zorgde voor zwarte kwaliteitwinst in een nogal altijd belabberde witte stelling.
Maar een rondje langs de borden stemde me nog steeds optimistisch, allemaal goede stellingen of heel onduidelijke. Helaas kwam er toch een mindere periode.
Het begon met Aart die rechts van mij zat. Hij gaf een goede stelling (uit een Franse opening) met een pluspion weg door één verschrikkelijke zet. Hij kon kiezen tussen torenverlies of dameverlies tegen een toren. Hij koos voor het laatste en staakte vlak daarna de strijd (2-1). De eerste gemiste kans.
Zelf verging het me niet beter. In een variant van het aangenomen Damegambiet had ik al enige tijd geleden geleerd dat wit een klein, maar langdurig prettig voordeel houdt als hij maar een stuk op d5 weet te handhaven. Dat werkte dus inderdaad maar dat werd nog eens bitter onderstreept toen ik het stuk (een paard) van d5 naar c7 wegspeelde om rotzooi te trappen in de zwarte stelling. Resultaat was dat ik juist geconfronteerd werd met een gecombineerde aanval op f2 door een loper op c5 en een toren op de f-lijn. Een poging om na materiaalverlies met twee torens een vesting te bouwen tegen dame en loper liep op niets uit, zeker niet toen ik ook nog een kwaliteit weggaf. Ik kon kort na Aart opgeven (3-1).
Ongeveer gelijktijdig kwam aan mijn andere zijde de partij van Johan tot een einde. Een krankzinnige partij. Johan probeerde een incorrecte schwindle.
Daardoor stond hij op een gegeven moment een toren achter maar had hij wel goede aanvalskansen. Op het einde kon hij een toren voor komen, maar hij koos een verkeerde variant met eeuwig schaak tot gevolg (3,5-1,5) . Ook een partij van gemiste kansen (voor beide zijden), maar voor ons gevoel vooral een gemiste kans voor ons.
Terwijl ik beneden wat te drinken ging halen liet een aantal Sliedrechters me delen in hun zorgen. Zij voorzagen een nederlaag. Weer terug bij de borden zag ik waarom.
Thomas had inmiddels een kwaliteit gewonnen in zijn eigen welbekende stijl.
Vanuit een gedrongen zwarte stelling drukte hij met de f en g pion op de witte stelling wat de tegenstander tot een fout verleidde.
De tegenstander van Arthur had een stuk geofferd maar kreeg er weinig voor terug. Arthur had een mooie stelling met een stuk meer en nog wat pionnen.
Marco stond een kwaliteit voor tegen een loper en twee pionnen, maar toen ik terug kwam bij de borden stond Marco op het punt een van die pionnen te veroveren. Er zat dus zelfs een kleine winst voor ons erin.
Hoewel de tegenstander van Arthur nog lang tegenspartelde, maakte Arthur het rustig af. Toen een pion van hem ook nog eens dreigde te promoveren gaf zijn tegenstander op (3,5-2,5).
Thomas maakte het ook fraai af. Zijn tegenstander wilde terecht geen zwakke zwarte pion op e5 winnen, maar liet Thomas uiteindelijk wel binnen op de koningsvleugel. De witte koning werd uiteindelijk naar de damevleugel gejaagd waar een mooie pionzet de partij besliste (3,5-3,5). Gelijk dus en met nog steeds goede winstkansen voor Marco. Echter toen hij zijn centrumpion te ver opschoof werd de zwarte koning weer betrokken bij het spel, waardoor de winst niet meer mogelijk was. Keurig vroeg Marco of hij remise mocht accepteren of aanbieden. Gezien het wedstrijdverloop en zijn eigen mening was dat geen probleem (4-4). De kans was al iets eerder gemist.
Vooraf zouden we met een gelijkspel tevreden zijn, maar achteraf hebben wij onszelf tekort gedaan. Desondanks toch een uitstekend begin voor het team dat als opdracht voor het seizoen meekreeg om zich te handhaven.

Michael Kubbenga en Jan Hellenberg