Ragfijn spel

Ronde 8 van de interne competitie was een rustige. Nu houden schakers wel van stilte. De stilte van de schaker bestaat uit een enkele kuch, de achtergrondgeluiden van het bar-gedeelte en de paar woorden direct na afloop van de partij, veelal gevolgd door een “ssshhhhttt” vanaf een andere tafel. De stilte bij de start van de 8ste ronde was anders. Echte stilte voor Rag. Om daarna ter ere van hem er een mooie ronde van te maken.

De Weert en Huizer maakten er een ragout van. Binnen de kortste keren stonden alle stukken in, regende het onterechte offers, het was alsof de stukken met een grote lepel door elkaar waren geroerd. Na consumptie bleek De Weert een stuk meer te hebben gegeten.

De ragebol van de ronde was voor Ornett Stork. Mijn wenkbrouw moest zijn best doen in de plooi te blijven toen Stork Lxf7 uitvoerde. Maar omdat Kuiper toch wel wat onnodig het stuk direct weer terug gaf, hield Stork een heerlijke aanvalsstelling over. Tot het laatste stofje werd het zwarte kamp opgeveegd.

Echt ragfijn spel is er niet geweest, al kwam Ernst Gevers ver. Een klein openingsvoordeel werd behouden en Van ’t Hof moest zich beperken tot verdedigen. Daar we allemaal Karjakin zien spelen weten we dat verdedigen ook een kunst is. In een ver, ver dubbel toreneindspel ging Van ’t Hof door de vlag in waarschijnlijk een verloren stand.

De jeugd bij LSG is een echte rage. Maar dat schaken ook prima kan als je meest jonge jaren al achter je liggen bewees Cor Oosterom wel. Ooit was 1. f4 korte tijd een rage, maar op grootmeesterniveau is de zet al enige tijd van het repertoire gehaald. Oosterom speelt het nog en pakte met wit na een complex middenspel een half punt.

De laatste twee rondes kunnen nog spannend worden. Het is niet te hopen dat het een ragnarok wordt om de tweede plaats. Bij dergelijke strijd blijkt dat uiteindelijk de wereld vergaat. Dat lijkt me niet nodig.