Rag was ambitieus, streng en bescheiden
De eerste keer dat ik Rag ontmoette was ik geïmponeerd. Een grote man met een baard. In mijn herinnering was het bij het Oliebollentoernooi. Waarschijnlijk nog in Katwijk. Ik een tiener. Rag aan het vierde bord van een ijzersterk Philidor. Aan zijn ogen had ik het beslist al kunnen zien, maar ik durfde hem nog niet goed aan te kijken. Toen ik dat wel deed, bleek Rag een van de meest zachtmoedige mensen te zijn die ik ken. Rag was ambitieus, streng en bescheiden.
Toen Rag in 1993 lid werd van LSG was dat een opmerkelijke stap. Altijd had hij voor Philidor gespeeld. En je ging niet van Philidor naar LSG. Rag had geprobeerd het roer bij Philidor te keren, maar het was hem niet gelukt. Zijn ambitie dreef hem naar LSG. Samen met Léon Konings en Henk van Putten vormde Rag de volwassen kern van het jonge team dat in 1996 promoveerde naar de Meesterklasse. Jaren was hij belangrijk voor ons vlaggenschip.
1999, LSG is dan, na een geweldig eerste jaar in de Meesterklasse, weer terug in de 1e klasse. Rag schrijft het volgende. LSG’s eerste staat vier punten los van wat met ruime overdrijving als de concurrentie wordt beschouwd. Zo werd zaterdag 9 januari met 6-4 van Unitas gewonnen. Maar de manier waarop verontrust mij. […] Een beetje schakers hadden van ons met 7-3 gewonnen, Zaterdag. […] als er niet iets verandert volgend jaar komen we niet verder dan ongeveer anderhalve bordpunt per wedstrijd in de Meesterklasse.
Na zijn pensioen, zo sprak Rag, zou hij, alsnog, Internationaal Meester worden. IM, in zijn tijd betekende dat nog iets. Als Rag dertig jaar jonger was geweest had hij de titel al lang gehaald. Het is er niet meer van gekomen. De ziekte heeft hem een eerlijke kans ontnomen. Het deed mij pijn als ik hem in zijn laatste seizoen voor LSG zag verliezen van mensen die hij vroeger in een simultaan blind had verslagen. Maar ik bewonder hem ook. Het tekent zijn liefde voor het spel.
Eind jaren negentig wordt Rag, bijna zestig, clubkampioen. Als Rag de eerste helft van de interne wint, schrijft hij dat het systeem is aangepast, dat sterke spelers ontbraken. Bescheidenheid ten top. Hij heeft 8 uit 9 gescoord. Maar hij publiceert zijn enige verliespartij, tegen Frank Erwich. In mijn stukjes […] heb ik altijd een sterke voorkeur getoond voor publicatie van mijn verliespartijen.
Het is tekenend voor Rag. En daarom hieronder een verliespartij – met commentaar uit die tijd – van mij tegen Rag. En een oproep aan iedereen om ook een verliespartij tegen Rag te publiceren. Als eerbetoon.
mooi artikel, en de partij illustreert de speler RAG goed
Volledig eens met Daan. Maar over dat laatste seizoen, het deed extra pijn als je zag Hoe hij vaak eerst een gewonnen stelling bereikte…
Mooie woorden die herinneren aan een aardige, goeie man. Mooie zetten die we van hem gezien hebben. In 1999 vlogen de Rudolfen (RWB spreekt zo lastig uit) elkaar voor het eerst naar de keel, ik was nog maar net bij de club. Zo rustig, zo kalm, maar zo’n drive naar voren en op zoek naar avontuur. Ik hoop dat ik, wanneer ik zo oud ben als RAG toen, nog net zoveel plezier aan het schaakspel beleef als hij. Een voorbeeld voor ons, in vele opzichten. Rust zacht, RAG, en bedankt voor de mooie momenten.