Met Arnold aan de schandpaal
Lang geleden, toen Arnold Schwarzenegger nog jong was, deed hij mee aan de Mister Universe Verkiezingen. Hij startte als de grote favoriet. Iedere dag had hij zich afgemat in de sportschool, en iedere dag werd hij breder en breder. Inmiddels nam hij zoveel ruimte in dat LSG hem bij thuiswedstrijden alleen zou opstellen aan bord 1 of 8. Je begrijpt, bij Mister Universe Verkiezingen weegt zoiets zwaar.
Helaas, de kampioenschappen liepen uit op een teleurstelling. Want Arnold scoorde wel hoog qua borstomvang, andere delen van zijn lichaam had hij verwaarloosd. Als ik het me goed herinner, ging het met name om de linkeronderkuithamstring (of zoiets). Die was onvoldoende meegetraind, en bij een goede jury kom je daarmee niet weg. Arnold werd slechts tweede.
Broekspijp
Een sneu verhaal natuurlijk. Maar opvallend was vooral Schwarzeneggers reactie. Hij knipte een groot stuk uit zijn linker broekspijp, en stroopte zijn sok naar beneden. Zo gaf hij de wereld een doorkijkje naar de armzalige stand van zijn linkeronderkuithamstring. Die dagelijkse vernedering zorgde ervoor dat hij in de sportschool net dat tandje bijzette: niet alleen 2 uur borst maar ook 3 uur onderkuit.
Het is zo’n 20 jaar geleden dat ik dit verhaal heb gehoord, maar ik heb het altijd onthouden. Ten eerste natuurlijk omdat Arnolds stalen zelfdiscipline bij mij nog wel eens ontbreekt. Maar ook vanwege de achterliggende boodschap: laat anderen getuige zijn van je falen. Juist die lachende omstanders brengen je verder. Het is aan de schandpaal dat wij onze levenslessen leren.
Techniek
Vandaar de volgende ontboezeming. Mijn linkeronderkuithamstring is prima in balans met de rest, maar de echte achilleshiel zit in mijn hoofd. En dat zie je vooral in het late middenspel en het eindspel. Kijk naar deze twee stellingen uit de afgelopen KNSB-wedstrijd (Arthur Hugaert – Peter Passenier)
Links zien we de stelling na wits 36ste zet. In een avontuurlijk middenspel tastte mijn tegenstander een paar keer mis, en hier sta ik twee pionnen voor. Met het loperpaar, totale centrumcontrole en een zwakte op c3. Kortom: een kwestie van techniek.
Rechts zien we wat die techniek me heeft gebracht. Na 58… Tc8 59. Tc7, Tc7: 60. f7+ gaf ik op (Het is mat, vandaar).
Hoe ik van links naar rechts ben geraakt – het is me nog steeds niet helemaal duidelijk. De korte versie luidt: een totaal gebrek aan techniek. Hier komt het iets langere verhaal:
In de stelling hierboven speelde ik 36… h4. Veel simpeler was 36… Le5. Dat valt c3 aan, bindt de witte Toren aan f6 en dreigt b4. En o ja, zwart kan ook nog eens zijn Koning activeren met h6 en Kg8-h7-g6.
In deze stelling won 38… d4 vrij soepel, maar ook 38… b4 was een prima zet. Echter, na 39. cb4: had ik natuurlijk verder moeten gaan met 39… Lb6. Dan dreigt er zowel d4 als Tc2+. In plaats daarvan speelde ik 39… Lb4:? en het werd al minder duidelijk.
Hier is het grootste voordeel verdwenen. Maar na een zet als 56… d4! heb ik nog steeds liever zwart. Slaat wit op d4, dan activeert zwart zijn lopers met Lc6+ en Ld6. In plaats daarvan bleef ik passief spelen, en kwam ik steeds slechter te staan.
En dus volg ik Arnolds voorbeeld. Alleen openbare vernedering kan me er toe brengen om eindelijk te werken aan mijn techniek. Gelukkig hoef ik m’n hoofd niet extra te scheren om iedereen getuige te laten zijn van de erbarmelijke toestand van mijn hersenen. Anno 2019 plaats je je zetten gewoon op internet. En dan hoop je dat iedereen daarover blijft praten. LSG’ers, niet-LSG’ers, dammers, bridgers, sponsors met taarten en zelfs de dame achter de bar.
“Dus in deze stelling…
… speelde je 57…. Kh8? Waarom deed je geen 58… h5?”
“Ja… dat weet ik niet… h5 kon nooit omdat die Toren op h2 stond.”
“Maar nu staat hij op c2.”
“Ja, maar in mijn gedachten stond hij nog steeds een beetje op h2. Mag ik nu mijn koffie?”
“Hahaha! Horen jullie dat? Hij speelde dus geen 58… h5 omdat die Toren op c2 ooit op h2 had gestaan. Vertel eens, durf je soms ook geen straat over te steken omdat er ooit een vrachtwagen is langsgekomen?”
Leren aan de schandpaal: voor Arnold heeft het gewerkt. Na een jaar keihard trainen pasten zijn onderkuiten niet meer in zijn laarzen en werd hij alsnog Mister Universe. En dan is het pad naar het gouverneurschap van Californië natuurlijk geplaveid.
I ‘ll be back dus. Maar alleen met jullie hulp.
Peter, ik was vandaag getuige; voor de tweede keer. Helaas zijn mijn onderkuiten te smal om hard te lachen, maar als het jou verder helpt, ik heb je verhaal met plezier gelezen!
Peter, ik zag het gebeuren, maar was niet bij de analyse. Wat niet vermeldt wordt (of ik heb het over het hoofd gezijn): bij het laatste diagram hat je ongeveer een minuut op de klok – na ongeveer twee uur reizen en bijna vijf uur spelen.
Als jij een manier vindt, en dan voor iemand `op leeftijd’, op zo een moment je techniek op peil te houden, laat het mij weten. Ik heb helaas in decennia geen oplossing hiervoor gevonden.
Goed punt. Vermoeidheid speelde zeker een rol. Maar hoe beter je techniek, hoe minder energie je nodig hebt. Ikzelf kan bijvoorbeeld heel veel Afrikaanse pannenkoeken eten, met heel veel chocoladeijs toe – hoe zwaar de omstandigheden ook zijn. En het mooie is: ieder jaar word ik nog beter.
Peter, ik heb bewondering dat je zo openhartig een verliespartij bespreekt.
Je hoofd extra scheren heeft in jouw geval niet veel zin. Misschien moet je een pruik dragen als boetedoening 🙂 Pas als je bewezen hebt dat je techniek verbeterd is, mag hij dan weer af.
Overigens vrees ik dat er met mijn techniek ook wel e.e.a. mis is.
Ik vind dit verslag weer een nieuw hoogtepunt in het toch al imposante oevre van de heer Passenier
Geweldig verslag!
Bedankt voor het leuke verslag Peter. Tijdens de partij was je jezelf niet. Normaal gesproken win jij dit soort stellingen natuurlijk gewoon. Je kunt net zoveel aan je techniek werken, als je off-day hebt, heb je daar weinig aan :).