LSG op lege maag naar magere 4 e plaats in de bekerfinale

Op Hemelvaart staat traditioneel de bekerfinale op het programma. Na vorig jaar de finale te
hebben gemist, had LSG de zaken dit jaar anders aangepakt: voor elke wedstrijd een hapje
eten, zodat we in goede gemoedstoestand de zeges aan elkaar konden rijgen. Daarom
mocht de LSG dit jaar de bekerfinale vaart hervatten. De bekerfinale bestond dit jaar uit KC,
HMC Den Bosch en Apeldoorn.

KC was dit jaar de gastheer. Arthur, JW, Rudy en ik waren met goede moed richting Haarlem
gereden, hoewel we wel vermoedden dat we geen favoriet zouden zijn. Rudy deed al wat
voorwerk in zelfkastijding door met de fiets vanuit Hoofddorp te komen.

Na te hebben gecheckt dat op Hemelvaart geen parkeergeld verschuldigd was, kon de
speelzaal worden geïnspecteerd. De meningen waren verdeeld: ik vond het prima, maar
voor het publiek was het minder handig. Voor de spelers was er genoeg afleiding. Tijdens en
de tussen de wedstrijden door kon er op het speelveldje met een balletje geoefend en aan
een dragline gehangen. Dit werd dan ook gedaan. De arbiter vond het wel prima.

Er was helaas geen tijd meer om met een elkaar het verlaat het ontbijt te nuttigen en dat zou
ons de hele dag opbreken: het winnende ritme werd doorbroken.

De loting bracht ons tegen Apeldoorn met Warmerdam, Beerdsen, Zwirs en Van Delft. We
dachten alleen een kans te hebben als we Van Delft zouden kunnen verslaan. Daarom
besloten we de bordvolgorde niet op rating te doen. Ook Apeldoorn had wat gehutseld met
Beerdsen op vier.

De wedstrijd was in het begin spannend te noemen, maar dit gold daarna al snel minder voor
Rudy op bord 4. Hij vroeg zich af of hij het beste e5 of Siciliaans zou kunnen doen tegen
Thomas, maar die vraag stelde hij zichzelf naar eigen zeggen pas nadat hij c5 had
uitgevoerd. Tegen Thomas een minder handige keuze en dat bleek al snel. Rudy reageerde
in het begin goed op een voor hem nieuwe zet (snel h4), maar helaas bleven er niet alleen
goede zetten volgen. Thomas kwam tot een koningsaanval die Rudy niet kon tegenhouden.
Tsja, daar zit net de kracht van Thomas, dus daar gingen alle verdedigende troepen en met
een resterende kale koning was een nul het resultaat.

JW zat goed te spelen tegen Max en had een klein voordeeltje. Helaas werd een kans niet
meegenomen maar wel veel tijd verbruikt. Max ging er steeds meer voor zitten en met elke
zet werd de zwarte stelling plezierig. Een mooie truc op de onderste rij op het eind bezegelde
het lot van JW.

Arthur probeerde tegen Merijn een zijvariantje. Op zich een goede keuze omdat Merijn zijn
hoofdvarianten meestal wel kent. En remise was immers niet voldoende; er moest gewonnen
worden. Merijn pareerde goed met een interessant vroeg f5 om de koningsaanval in de kiem
te smoren. Arthur schuwde niet om wat te offeren om te stelling te openen, maar zwart leek
elke keer net klaar te staan om te pareren. Dus helaas ook voor Arthur een nul.

Ik was weliswaar zelf tot het laatst bezig, maar dat lag meer aan het minder nauwkeurig spel
van Nico. Ik zat zelf te twijfelen wat ik zou spelen en besloot tot het Frans. Een misgreep.
Nico had een goed vermoeden gehad wie zijn tegenstander zou zijn en had zich juist
uitstekend voorbereid op het Frans. Tot ik verloren stond, had hij op zijn bord gehad. Dat ik
de laatste zou zijn die de vlag zou moeten strijken, lag dus meer aan een onnauwkeurigheid
van Nico. Onderweg miste ik ook nog een zeer goede kans op meer dan een 0, maar daarna
tikte Nico het eindspel geduldig uit.

Kortom: LSG afgedroogd met 0-4.

Helaas moesten we daarna nog tegen KC. KC had op papier het zwakste team en had
daarom in de andere wedstrijd verloren van het sterk opgekomen HMC Den Bosch.

We hadden er niet echt zin meer in, zeker niet omdat er geen goede lunchgelegenheid was.
Een beetje staand een opgewarmd broodje nuttigen van de AH is niet echt inspirerend te
noemen. En uitzicht op de Kathedrale Basiliek Sint Bavo kon ons ook niet inspireren…

Ik was al eerste klaar. De Berlijnse Verdediging hield stand en ik was er ook helemaal klaar
mee. Met een krantje half wegzakkend terugkijkend op een paar weken overleven en
verlangend naar de vakantie wachtte ik de prestaties van mijn teamgenoten af. En hopend
dat het geen 2-2 zou worden…

Nadat Arthur remise had gemaakt, en JW door handig spel (op momenten dat het kon) een
punt had binnengetikt, was het aan Rudy om tegen Casper het halfje binnen te tikken. Rudy
werd weer verrast in de opening wat hem weer veel tijd kostte. Hij gooide er maar een
kwaliteit tegen aan en toen Casper niet direct goed reageerde, was de remise binnen bereik.
Alleen de tijd ontbrak om de stelling echt te doorgronden om te lastige remiseposities te
vinden. Er waren er meerdere mogelijk, maar Rudy koos helaas meermalen de verkeerde.
En wat inmiddels bleek een theoretisch verloren stelling te zijn, kwam de laatste zet er net te
laat uit. 2-2, hadden we maar bij de St. Bavo maar een kaarsje aangestoken.

Dus nog een keer aan de bak met vluggeren. Gelukkig kunnen we daarover kort zijn. Ik
stond al snel totaal gewonnen maar zag daarna niks meer. En dat gold zo ongeveer helaas
niet alleen voor mij. Alleen JW deed qua resultaat wat er verwacht werd…. Daarom werd de
hele gifbeker leeggedronken en konden we na 1-3 verlies als vierde afdruipen.

HMC Den Bosch ging met er verdiend met de beker vandoor. Net als vorig jaar. Met drie
GM’s (Antonios Pavlidis, Daniel Fridman, Twan Burg) en één IM (Jeroen Bosch) waren zij dit
jaar op papier het sterkste team en lieten ook het beste spel zien. Vooral het technische spel
van zwart in het potje Beerdsen-Pavlidis en het witte hakpotje Fridman-Zwirs zijn de moeite
waard om na te spelen.

Op basis van dit resultaat zou je niet hebben gedacht dat HMC Den Bosch dit jaar uit de
Meesterklasse gedegradeerd zijn. Maar zoals trouwe supporter/fotograaf/blogger René
Olthof al zij: HMC Den Bosch had dit jaar het probleem dat er niet tegelijk een tiental goede
spelers waren op te stellen door andere (werk)verplichtingen van de spelers.

Nadat wij alle fans persoonlijk hadden bedankt, gingen we op zoek naar het restaurantje
waarmee we de dag hadden moeten beginnen…..

Op naar seizoen 2024-2025. En waarbij LSG de beker speelt met een vaste routine t/m de
finale: eerst hapje eten en dan pas schaken. Dan komt het vast goed in 2025 met LSG en de
beker!

Michiel Bosman