LSG 3 speelt thuis tegen HWP Sas van Gent 2

De titel was het meest verrassende aspect van zaterdag 4 november 2017 toen LSG 3 redelijk eenvoudig HWP SvG 2 oprolde. Met 4 overwinningen en 4 remises werd het soms erg grote ratingverschil eigenlijk nog te weinig uitgebuit. Kennelijk waren we toch een beetje in de war. Zeg je HWP SvG tegen een LSG-er dan doemen er direct lange reizen op, hotels in Zelzate, geluidsoverlast van het biljartteam, kroegen in Sas, ticket to ride, kansloze nederlagen en treurnis tijdens de lange, vaak donkere terugweg waar steevast wordt geconcludeerd dat dit echt de laatste keer was dat men met twee maal twee uur reistijd een hele zaterdag gaat schaken.

Maar we speelden dus thuis. HWP SvG kwam opdagen met 8 spelers. Niet alle basisspelers waren er met als gevolg dat we ook ons 6^de hadden kunnen opstellen. No disrespect, maar bij sommige teams heb je het vermoeden dat er een correlatie tussen reisafstand en kracht van de opstelling is. Over naar de partijen.

We stonden al snel 1-0 voor. De tegenstander van Mol op bord 6 had teveel Japanse kamikaze films gekeken en stond in korte tijd materiaal en een stelling achter. Dat er nog enige tijd vlot werd doorgespeeld door zwart had iets vrolijks. Steeds als je langs kwam zag je dat er nog meer zwart materiaal was verdwenen maar men had onderweg naar Leiden waarschijnlijk afgesproken dat de eerste die opgaf terug moest gaan lopen.

Invaller Remmelt Otten pakte de ongekende energie van LSG 3 haarfijn op. Zijn stelling ging er per zet op vooruit. Een mooie pionnenmars in en rechts van het centrum, een beetje Rutte III dus, maakte dat zwart compleet kansloos verloor. Er was onderweg immers ook al een kwaliteit opgehaald: 2-0.

Zelf breidde ik de voorsprong uit naar 2,5-0,5. Hoewel ik in de analyse keer op keer verloor en niet bleek te kunnen schaken, vond ik in de partij met veel geluk wel de goede zetten en op enig moment heb ik een niet al te lastige winst gemist. Met wit in de saaiste opening aller tijden een pion op b7 krijgen, moet ook even vermeld worden. Het werd nog even leuk met paard, toren en twee pionnen tegen twee torens maar de engine is in dat geval vrij genadeloos: 0,00000000. Afgerond.

Onze man op 7, Ernst Gevers, had een zware middag. Zijn tegenstander, wel de minste qua rating maar zeker die dag niet de minste, kon met zijn loper inslaan op h7. En daar worden schakers blij van. Dat Gevers er uiteindelijk nog een remise uit weet te slepen is te danken aan elke dag 50 push ups, vers geperste vruchtensapjes, mindfulness, boeddhisme, yoga en zijn oeverloze inzet voor aangereden dieren en hun terugkeer in het wild: 3-1

Ik doe overigens net alsof dit allemaal ook echt in deze volgorde ging. De waarheid is dat ik werkelijk geen idee heb. Maar laat u zich daar niet door van de wijs brengen. Het beste is dan ook deze korte alinea niet te lezen, het is alleen maar onnodige informatie.

Op bord 1 was sprake van enig ratingverschil. Het uitzicht dat uw verslaggever had deed anders vermoeden. Tegenstander De Zwart speelde tegen onze Grootmeester der zwarte stukken een puike pot. Wit deed niets fout en Kuipers vond het daarom nodig toch een en ander te gaan forceren. De rekening daarvoor bedroeg exact 1 pion. Er moest een eeuwig schaak aan te pas komen om de uitslag te maken wat het geworden is: remise en 3,5-1,5 voor LSG 3.

Eric van Hof schaakt zoals hij eruit ziet. Je duwt hem niet zo snel opzij. Daarbij komt hij heel langzaam naar voren met als gevolg dat hij menig tegenstander met precisie en een ongekende flitsende traagheid dooddrukt. Na 4 uur schaken was Provoost nog 12 kilo, 4 meter lang en 15 centimeter diep. Stoomwals Van ’t Hof bracht de eerste twee matchpunten van het seizoen binnen. Met een glimlach kon hij naar zijn familieweekend: 4,5-1,5.

Albert Termeulen was geheel tegen alle afspraken in niet op 6 gezet. Met 4 man hebben we hem op 5 moeten houden. Zijn typerende spel leed er gelukkig niet onder. Een paar blunders werden afgewisseld met briljante vondsten. Je kon op enige moment prima het bord een kwartslag draaien en doorspelen, niemand zou het doorhebben. De fase voor het einde van de partij werd in de kroeg nog uitvoerig op het bekende kroegniveau bekeken. Partijen waarbij op elke zet een van beide spelers kan winnen zijn eigenlijk wel het leukste. Het blijft bijzonder dat Albert keer op keer zo’n partij weet te spelen. Wat een pech voor de saaie damwereld met haar platte schuivers dat hij voor rechtopstaande stukken heeft gekozen. De partij eindigde uiteindelijk in een knotsgekke stand met matdreigingen en penningen in eeuwig schaak: 5-2.

Als laatste was Quirinius van Dorp bezig om te bewijzen dat zijn loper in het eindspel met een betere koning en pionnen ver uit elkaar veel sterker was dan een zwart paard. Dat het tot een lastig, technisch eindspel kwam mag een wonder heten. Na een zet of 15 wist ik vrij zeker dat tegenstander Schepens naar huis mocht gaan lopen. Maar Van Dorp miste her en der de killer-move en hoewel hij de hele partij (gewonnen) voordeel had duurde het tot zet veel en bijna 18.00 uur om de vis op het droge te krijgen. Complimenten voor het taaie tegenspel.

Het kampioenschap is met de zege weer in zicht gekomen. Nog maar 6x ruim winnen en we zijn er. Te beginnen in ronde 4 tegen cup dubbel D.