LSG 3 loopt averij op tegen Wijker Toren 2

Wat gezien de competitiestand een formaliteit zou moeten zijn bleek een zwaarbevochten uitputtingsslag te gaan worden. Al na anderhalf uur spelen werd duidelijk dat er nog niets over de eindstand te zeggen was. Op alle 8 borden was inmiddels een slechte stelling te zien. Een teamleider’s nightmare. Onder de druk van het eenzame leiderschap bezweken greep onze grote voorman zijn kans. Remise?

Verslag: Quirinius van Dorp

Teambelang, landsbelang, turkse politieke betrekkingen, een enorme huntsman spin op een zolder in Australië en een hartaanval bij een concert van Adèle, je kunt het zo gek niet verzinnen, maar het werd aangevoerd als doorslaggevend voor het besluit. Robert kon zich verder gaan richten op het management en het teamresultaat. Dat kwam net op tijd, want Ernst stond op bord 8 geweldig tegen kopman Richard en moest dus vooral aangespoord worden om op tijd, liefst voordat het voordeel verkwanseld zou worden, een remisebod te plaatsen uit strategische overwegingen. De verkwanseling werd prompt ingezet, de noodrem met beide handen angstvallig beetgegrepen en het remisebod werd even haastig en zeer welkom aangenomen. Sterke partij van Ernst.

Jan had zich inmiddels ook al bij Robert gemeld. Hem was een remisevoorstel gedaan. Omdat er inmiddels gunstige ontknopingen genoteerd waren kreeg Jan de vrijheid zelf te beslissen. Ik vermoed dat Jan had kunnen sturen op een gewonnen eindspel maar toreneindspelen blijven lastig en wellicht is de uiteindelijke remise toch terecht.

Drie remises! Maar was er dan niemand die kon winnen? Stond Eelco op bord 1 niet al 2.5 uur gewonnen? Het achronologische antwoord kwam van Albert die in een “vlieg hem naar de strot” variant van wat leek op een e4-d6 opening een mooie demonstratie gaf van hoe je je stukken ontwikkelt, rocheert, de open lijn pakt en je aanvalsdoel definieert. Eigenlijk alles wat zijn tegenstander niet deed. Na actieve ruil door zwart van één van zijn kroonverdedigers waardoor Albert met tempo de rest van de stukken erbij kon halen werd de aanval dwars door het midden ingezet en niet veel later was een volle toren en de partij binnen.

Mijn punt was niet veel later ook bijgeteld. In een symmetrische Grünfeldesque partij koos mijn tegenstander Nico voor een variant die ik nota bene had bekeken. Pg4 is een fraai plan en dus helaas niet zelf bedacht. De geofferde pion op c4 werd nooit meer teruggewonnen en de zwarte damevleugel kwam als een horde skeletten in Clash Royale op de opgesloten witte stukken af. Met name de toren, zoals ook in Clash Royale, werd doelwit. Waar een kwaloffer wit waarschijnlijk de beste verdedigingskansen zou geven werd gekozen voor behoud van materiaal en zoals ook het geval is bij een van de wal afdrijvend containerschip bleek het achteraf beter om op een gepast moment te berusten en los te laten. Toen er zelfs geen mogelijkheid meer was tot een kwaloffer, maar de volle toren verloren ging, werd opgave overeengekomen.

Eric kreeg een lesje Nimzovich. Twee torens op de zevende rij, absoluut, marauding, maar hij had zelf nog de vage hoop op een toekomst voor zijn crimineel op de b-lijn. Wit miste een vrij eenvoudige winst door eerst nog even een totaal onbelangrijk pionnetje te marauden en dat gaf de krimineel net genoeg adem om met promotie te dreigen. Daarvoor moest een loper gegeven worden en met een stuk meer was het voor Eric een koud kunstje om een punt te turven.

Eelco gooide de gouden regels nog maar eens gauw overboord en kwam met het verrassende d5 in een stelling waarvan je van zwart eigenlijk de gebruikelijke passiviteit zou verwachten. Het bleek een prima plan, de kwaliteit werd 7.5 uur later buitgemaakt en vanacht om een uur of 3 was de buit binnen. Geen kleine prestatie, want tegenstander Skobric zou naderhand nog even snelschaakles geven aan de sterkste spelers van LSG 3.

Vincent kon optisch overwicht niet omzetten in een gepointeerd strijdplan. Tegenstander Cas toonde zich heer en meester van de 7^e en 8^e rij waarbinnen hij lichtvoetig meer ruimte voor zijn stukken leek te hebben dan je zou mogen verwachten. Elke speldenprik van Vincent werd met subtiel herschikking beantwoord en er leek geen verantwoorde weg uit de impasse. Beide spelers toonden zich echter strijdvaardig en maakte er toch nog een boeiende open stelling van waarbij het eindoordeel aan de stokvissen gelaten moet worden. Remise was een passend resultaat. Daarmee was ons lot bezegeld. De averij was opgelopen. Weliswaar 6-2 voor het team, maar natuurlijk ondergeschikt aan onze doelstelling ten minste 1 speler met 100% in de competitie te behouden. Vincent staat nu op 5.5/6.