In Memoriam: Frank Oei (1946-2020)

Eerder deze week heeft u op deze site kunnen lezen dat Frank is overleden. Verschillende leden en oud-leden hebben reacties achtergelaten met hun herinnering en medeleven. Ook ik heb behoefte om mijn herinneringen met u te delen. Frank was een kleurrijk lid van ons illuster genootschap.
Mijn eerste herinnering aan Frank dateert van 1987. Ik Oei, was het toen nog. Of gewoon: Oei. Later heeft hij zelf gekozen voor Frank; spreek uit: Frenk. Omwille van de leesbaarheid houd ik daarom maar Frank aan. Terug naar 1987. Ik was toen 15 jaar en speelde in de laatste ronde van het Noteboom tegen hem. Voor mij was hij nog volstrekt onbekend, maar ik herinner mij dat ik door diverse LSG-ers werd aangesproken dat ik tegen ‘de grote Oei’ speelde. Van de partij herinner ik mij alleen de uitslag; wat niet vreemd is, ik heb al moeite met de zetten uit de partij van vorige week. Als ik de partij opzoek in mijn database, zie ik dat ik uiteindelijk in het verre eindspel won, na in het middenspel volledig te zijn overspeeld. Frank had toen een KNSB rating van 2135 en was toen de sterkste speler van wie ik gewonnen had.
Frank behoorde in die tijd tot de subtop van Nederland en speelde voor verschillende verenigingen in de Hoofdklasse. Eind jaren ’80 had Frank een Fide rating van 2300. Ondanks die sterkte speelde Frank slechts 38 partijen voor LSG 1. De eerste eind jaren ’70; de laatste eind jaren ’90. Misschien was het ook wel dankzij zijn sterkte; ons eerste speelde in die jaren immers veelal in de 1e klasse.

In 1993 – het eerste Noteboom dat ik als piepjonge voorzitter mocht organiseren – behaalt Frank een gedeelde eerste plaats. In een groot veld van zo’n 250 deelnemers laat Frank een bye in de eerste ronde volgen door 5 overwinningen. In het bulletin lezen we in de typische stijl van Jacques Serdijn:
“[Frank] sluipt het gehele toernooi als op kousenvoeten door de ranglijst. Zich via een ‘bye’ tactisch buiten het grote geworstel houdend, strijdt hij nu zowaar om een gedeelde hoofdprijs. Zijn stijl is geheel in overeenstemming met zijn sluipen. Het heeft iets hypnotiserends. ‘Van iemand die de partij zo opzet, kun je toch niet verliezen?’ Dat blijkt gezichtsbedrog. Het lijkt wel erg tam, maar er zijn diverse verborgen luiken en panelen, waardoor stukken of pionnen van het bord kunnen tuimelen. Deze sluipmoordstijl, in combinatie met de vermoeidheid van 6 ronden Noteboom, wat overigens op de witspeler [Frank] geen invloed lijkt te hebben, laten zwart flink blunderen.”

Het is ongetwijfeld een van Franks meest in het oog springende resultaten. In werkelijkheid was deze uitslag niet zo bijzonder. Frank ontliep door zijn bye veel sterke spelers en trof dit toernooi geen meester of grootmeester. Dat Frank wel degelijk een sterke speler was, blijkt bijvoorbeeld uit twee partijen die hij speelde tegen sterke grootmeesters als Glek en Gurevich.

Na die eerste partij in het Noteboom heb ik zeker nog een keer of 20 tegen Frank gespeeld. Altijd op de club bij LSG. De laatste keer afgelopen zomer, toen we weer bij elkaar mochten komen na de lock down. Hoewel Frank de laatste jaren niet meer zo sterk speelt als vroeger, won hij onze laatste partij. Hij bracht de stand in onze onderlinge partijen terug tot 12-10.

Ik herinner mij Frank als iemand die altijd contact zocht. Als hij in de bar zat te snelschaken, klonk het “EVEN!!!” door de ruimte. Alsof hij aandacht van anderen wilde vestigen op zijn zetten. Frank had behoefte aan aandacht. Aan contact met mensen. Vaak begon hij een gesprek met een vreemde vraag of een raadsel. Het bracht mensen uit hun evenwicht. Niet iedereen vond dat prettig. Maar een gesprek met Frank ging zelden over koetjes of kalfjes.
Soms liet hij een foto zien van hemzelf met een schrijver of wetenschapper; herken je die? Dan was hij op een lezing of een presentatie geweest. Connie Palmen herkende ik; veel anderen niet.
Frank had een brede belangstelling. Nog deze zomer liet hij mij een foto zien van een meisje, ik meen uit Parijs. De foto was zeker 50 jaar oud. Frank vroeg of het raar zou zijn om contact met haar op te nemen. Hij had haar toen ontmoet in de trein. Ik weet niet of hij dat nog gedaan heeft.

Inmiddels heeft de crematie in familiekring plaatsgehad. Nadat Frank in het ziekenhuis was opgenomen, kwam ik in contact met zijn zus. Zij stuurde mij de woorden die zij heeft uitgesproken bij het afscheid. Enkele treffende passages wil ik graag met u delen.

“De dag voor zijn operatie hebben we Frank nog uitgebreid gesproken. Toen was er nog helemaal niets aan de hand. Hij was die dag nog gaan schaken en hij was zo in zijn nopjes met zijn door hemzelf in elkaar gezette kast waar hij nu eindelijk weer een paar dozijn boeken in kwijt kon. Hij kon volmaakt tevreden zijn met zijn boeken, schaken, pingpongen, essays schrijven en filosoferen over het leven.
Frank was typisch iemand die altijd wilde blijven leren. Na de HBS ging hij technische natuurkunde studeren en later ook geneeskunde. Zijn boekenkasten verraden dat zijn interessevelden oneindig breed waren.

Niet iedereen is volmaakt en Frank gelukkig ook niet. Frank had een kant die men een beetje onaangepast zou kunnen noemen. Hij kon soms vreemde dingen zeggen die anderen wellicht ongepast vonden. Bijvoorbeeld: “Jouw zus is veel mooier dan jij!”
Maar Frank had nooit kwaad in de zin. Hij deed gewoon niet aan leugentjes om bestwil. Door sommige mensen werd dat onaangepaste gedrag zo uitvergroot dat ze geen oog meer hadden voor wie Frank werkelijk was. En wat een gemis voor hen! Want hij was zo bijzonder, zo warm, zo hulpvaardig, altijd met een juist ethisch kompas, goudeerlijk ( wellicht te eerlijk dus) en 100% integer.

Frank kreeg het voor elkaar in een simultaan remise te spelen tegen Polugaevsky, een echte topprestatie! Het potje daarna was tegen Donner. Frank was een van de allerlaatsten die tegen hem speelde en Donner zei: “ U verdedigt u meesterlijk!”

Wij zijn regelmatig met Frank op stap gegaan in Leiden. Hij gaf rondleidingen en bracht ons naar boekwinkels, zijn stamkoffietentje en studentenrestaurantjes. Iedereen had een goed woord over Frank te zeggen.
Wat we veel terug horen, is dat Frank zonder schroom durfde om vreemde mensen, maar juist ook zeer bekende mensen aan te spreken zoals Nobelprijswinnaars, burgemeesters, ministers, schrijvers, beroemdheden kortom! Hij had op die manier interessante gesprekken, die vaak eindigden met het op de foto gaan met hen.”

Frank is niet meer. Nooit meer schalt het “EVEN!!!” door de ruimte. We zullen hem missen. Ik wens zijn familie en vrienden veel sterkte toe.

Raoul van Ketel, voorzitter LSG

1 reactie op “In Memoriam: Frank Oei (1946-2020)

Laat een antwoord achter aan Charles Kuijpers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*