Hoe LSG 2 toch geen kampioen werd

Oké, voordat we beginnen, zijn er een paar dingen die je moet weten.

Allereerst: dit is mijn stelling tijdens de beslissende wedstrijd van LSG 2. De wedstrijd die zou bepalen of ons team zou promoveren naar de Meesterklasse. Al mijn teamgenoten waren al klaar. En de stand was… 4,5 – 4,5.

En dit?

Dit is de Future-phone-Gold-Star-Super. Met 2TB intern geheugen, een 5G+-aansluiting, een Super Retina XDR display en een A15 Bionic processor.

Door naar de afbeelding hieronder:

Dit is een bak chocoladeroomijs met knapperige stukjes echte cacao, van mijn plaatselijke buurtsuper.

En hier, ten slotte:

Hier zien we de beroemde piramide van Maslow.

Oké, terug naar de wedstrijd van LSG 2, de wedstrijd die zou bepalen of ons team kampioen zou worden van klasse 1B, en zou promoveren naar de Meesterklasse. En terug naar mijn allesbeslissende partij.

Wat zeg je? Een droomstelling voor zwart? Inderdaad: ik sta op het punt om 41…, a2 te spelen. En nee, er zijn geen diepe varianten. Op de volgende zet komt 42…, a1. Boer wordt vrouw. Einde partij. LSG 2 is kampioen.

Maar nu gaan we naar de piramide van Maslow.

Je moet weten, ik dacht altijd dat mijn leven zich afspeelde op het hoogste niveau. Materiële zaken, hoge status – die vind ik niet interessant. Ik leef om te leren, om te groeien. Iedere dag weer streef ik naar de beste versie van mezelf.

Nogmaals, dat dacht ik. Want nu komen we bij die chocoladeroomijs.

Op een avond kreeg ik het geserveerd, na een etentje met vrienden en… Had ik al verteld over die ideale verhouding tussen room en chocolade? Over die hemelse stukjes cacao die knisperen tussen je tanden? Na één hap wist ik wat ik wilde in mijn leven. Meer. Veel meer.

En nu komt het. Zo’n bak ijs kost 1,95 euro, maar het mooiste is: hij past maar net in mijn vriesvak. En als je er twee koopt, past dat dus niet. Dan moet je ze allebei helemaal opeten. Anders is het verspilling.

Vanaf dat moment keek ik anders naar de piramide van Maslow. Vergeet de groei, vergeet de zelfverwezenlijking. Alles wat ik nodig had, was een stapel bakken met chocoladeijs. En een lepel. Er was maar één schaduwkant. Soms was ik weer op bezoek bij die vrienden. Die hadden dan maar één bak gekocht, en die moesten we met z’n vieren delen.

Maar, zul je je afvragen, wat heeft dit te maken met de wedstrijd van LSG 2?. Want deze stelling…

… kun je ook winnen met heel veel ijs op. Oké, je moet je even strekken voor 41… a2. Maar uiteindelijk gaat het lukken, ook met een BMI van 45. En inderdaad.. daar ging mijn hand naar de pion. En…

Daar ging een telefoon.

Geen probleem, dacht ik. Ik had de mijne gewoon thuis gelaten, dus dit kon de pret niet drukken. En inderdaad, het geluid kwam van de kapstok aan de muur. Daar waar mijn jas niet hing. Mijn hand ging weer naar de a-pion, en mijn teamgenoten maakten zich al op voor de polonaise. Met mij als magisch middelpunt.

“Van wie is deze mobiel?” Daar stond de wedstrijdleider, met de mobiel in de hand. En ik zag het meteen: dit was een Future-phone-Gold-Star-Super. Met 2TB intern geheugen, een 5G+-aansluiting, een Super Retina XDR display en een A15 Bionic processor.

En plotseling drong de situatie tot me door. Niemand reageerde – en dat kon maar één ding betekenen: de eigenaar was nog aan het spelen. Als hij nu zijn hand opstak, kreeg hij een nul – en daar lag precies mijn kans. Als ik nu eens…

“Wil de eigenaar van deze mobiel zich nu melden?”

Mijn teamgenoten hadden de polonaise alvast ingezet, maar ik werd plotseling door twijfel verscheurd. Want dit was een Future-phone, en als ik nu mijn vinger opstak, dan was die van mij. Dan kreeg ik een nul maar had ik een Future-Phone. Oké, het was een beetje lullig voor het team. Maar toch… de Future-Phone heeft een krachtige S22 Ultra. Geen idee wat dat is, maar als je zo’n mobiel voor je partij uitzet, en dan heel langzaam naast je bord legt, dan heb je al half gewonnen.

We naderden de beslissende fase. De wedstrijdleider was teruggelopen naar zijn tafel – en daar was hij weer. Met een gigantisch zwaard. Een zwaard dat wedstrijdleiders in zo’n situatie altijd inzetten.

“Niemand is de eigenaar van deze mobiel?” riep hij. “Nu, dan zal ook niemand er bezwaar tegen hebben dat ik…” En daar hief hij zijn zwaard.

“Eenmaal…” Daar lag de Future-phone, mijn Future-phone, op het punt om te worden verbrijzeld. En daar dansten mijn teamgenoten, klaar voor de champagne. Ik moest 41…, a2 spelen. Ik moest nu…

“Andermaal…” De wedstrijdleider zette zich schrap en spande zijn spieren. En plotseling drong de waarheid tot me door. Zelfs als het bellen met de Future-phone ging vervelen, dan kon ik hem altijd nog verkopen. Voor zo’n € 8000. En € 8000… dat zijn ruim 4000 bakken met chocoladeijs met stukjes cacao. En ruim 4000 bakken, dat zijn – onder druk kan ik heel snel rekenen – ruim 400.000 happen. Een half miljoen happen heerlijkheid.

Mijn teamgenoten hadden de champagne al ontkurkt, en zetten de vloer blank met bubbels. En mijn hand strekte zich uit… maar toen stak ik hem op.

“Hij is van mij!” riep ik. “Dit is mijn Future-phone! Alsjeblieft, alsjeblieft.…. doe hem geen kwaad! Alsjeblieft, geef hem weer terug!”

Wat kan ik zeggen? Ik scoor gewoon niet zo hoog op Maslow.

De afloop
Oké, natuurlijk kreeg ik een nul. Geen 5,5 – 4,5-overwinning, geen promotie. Tijdens een speciale ledenvergadering werd ik met algemene stemmen geroyeerd, en het LSG-bestuur dwong een straatverbod af binnen een straal van 10 km rond iedere mogelijke locatie waar de club tussen nu en 2060 eventueel zou kunnen gaan spelen.

Maar toch, ik had wel een Future-phone. En ik werd wakker met het fijne gevoel dat ik alle targets voor die dag al had gehaald.

Aanstaande zaterdag spelen we echt. En bij een overwinning is het kampioenschap voor LSG 2 heel dichtbij. Ik ben er klaar voor!