Het Verre Oosten: twee uur rijden en dan een nul

Het derde mocht binnen de regionale poule 3E naar Zevenaar. Zevenaar bij Boskoop? Nee. Bij Utrecht dan? Ook niet. Er is geen Zevenaar bij Boskoop of Utrecht. Er is maar één Zevenaar en dat ligt in het Verre Oosten, voorbij Arnhem. Nog net niet in Duitsland, maar men denkt daar wel over en om daar alvast wat ervaring mee op te doen speelden bij de tegenstander een Duitse vader en zoon mee. Naast de familie Verführt waren ook vader en zoon Janssen van de partij. Kortom, een hecht team.
We hadden in de auto bedacht dat we misschien wel de favoriet waren in deze match en dat dit psychologische risico’s met zich meebracht. Alletwee scherp gezien — was ons stellingsinzicht maar zo diep.
In de auto vertelde uw verslaggever ook nog over de Leidse IM Fred S. die tijdens een KNSB-wedstrijd vlot remiseerde met een 1600-speler, omdat hij meende dat hij wat minder stond. Wat een verhaal! Dat zou ons niet gebeuren en messcherp begonnen we aan de match.
Ik was zelf met zwart aan bord 8 na anderhalf uur spelen het eerste klaar tegen mijn jeugdige Duitse tegenstander met een elo van 1600. Remise. Een afwikkeling in het centrum die tot gelijkspel had moeten leiden werkte niet, zoals ik halverwege begreep. Ik vond dat ik daardoor slechter stond (wat Stockfish naderhand ook beaamde) in een stelling die zich voor wit vanzelf liet spelen zonder serieus verliesgevaar. Misschien moet je minder naar het bord kijken en toch doorgaan als je dan een remise-aanbod krijgt, maar ik begin Fred S. nu wel beter te begrijpen. Volgende keer moet ik voor straf wel op een hoger bord met dat remise-geschuif en ik heb strikte orders nauwkeuriger te rekenen.
Op de gang met Henk van Putten pratend vertelde hij dat hij aan bord 3 met wit een klein plusje had. Hij zou het gaan proberen, maar of het genoeg was? Misschien zou het wel remise lopen. Zo kennen we Henk! Zijn tegenstander wist blijkbaar niets over de remisemarge, want die blies spontaan zijn stelling op, verloor een stuk en gaf toen op. Voor Henk ook gunstig, want hij kon nu vroeg terug naar Kwintsheul en verwachtte daar nog op tijd te zijn voor het werk op maandag. Kwintsheul ligt, voor wie het niet weet, in het Westland en in tijd gemeten per OV ongeveer even ver van Leiden als Berlijn.
Een tijd later werd het remise bij Ernst Gevers, die met zwart aan bord 2 tegen de Duitse vader speelde. Aan zijn bord en het mijne werd hetzelfde familierecept van geflambeerd gewapend beton opgediend: een opstelling met c4, Pc3, g3, Lg2, e4, Pe2, d3 en 0-0. Dan valt het voor zwart niet mee om te winnen, maar voor wit ook niet. Toen Ernst nauwkeurig verdedigde was remise het resultaat.
Martin Voorn (welkom!) maakte met zwart zijn debuut aan bord 4. We hadden hem iets leukers toegewenst dan wat er gebeurde, want veel plezier zal hij aan deze partij niet beleefd hebben. Het schijnt dat je in die variant van het Frans twee dingen kunt doen: wilde complicaties opzoeken en dan misschien verliezen, of kalm spelen en vrijwel zeker verliezen. Martin was in de tweede mogelijkheid verzeild geraakt en werd door zijn tegenstander langzaam maar zeker positioneel opgebracht.
Dirk Sikkel (welkom terug!) had zijn tegenstander met wit aan bord 5 overklast en stond twee gezonde pionnen en een actieve stelling voor. De zwartveldige loper van zwart deed maar weinig omdat de partij voornamelijk over wit ging en dit kon slechts een kwestie van tijd zijn. Het rampzalige gebeurde echter: wit overzag hoe zijn koning het open veld in kon worden gedreven waar die zwarte velden er nu ineens wel toe begonnen te doen. Het deed nog heel even denken aan een Short-Timman koningswandel, want ook de zwarte koning stond slecht, maar ondanks creatief spel van Dirk liep het uiteindelijk toch mat aan onze kant. Van alle partijen was dit de enige die ineens kantelde.
Quirinius van Dorp nam het op bord 1 met wit op tegen een elo van 2170. In de derde klasse is dat een zware jongen en dat maakte hij ook waar. Bij tegengestelde rokades was de zwarte stellingsopbouw beter dan de witte, waardoor een aanval over de g-lijn kon makkelijk gestopt worden, maar die tegen de witte koning niet. Zwart ging er hard doorheen en zoals Q. zelf zei maakte zijn tegenstander het ook nauwkeurig af.
Adinda Serdijn aan bord 7 speelde met wit een langzame koningsaanval. Geen wilde stukoffers, maar wel blijven masseren en laveren. Uiteindelijk had ze zoveel weten los te wrikken dat het binnen een paar zetten doorsloeg. Een prima partij en een verdiende winst.
Aan bord 6 doorstond Marcel Wubben met zwart de langste partij van de match. Toen ik voor het eerst serieus naar de stelling keek stonden er op de koningsvleugel 3 pionnen voor wit en 3.5 voor zwart, terwijl er op de damevleugel 3 van wit en 2 van zwarts waren. Die ene zwarte pion op g7 achter die van g6 tel ik maar de helft mee. Verder hadden de heren een loper op de zwarte velden. Dit soort eindspelen met een halve pion voorsprong is waar o.a. aanhangers van de Spaanse ruilvariant van dromen, maar omdat a8 een wit veld is zijn er met de lopers op het bord wel wat extra remisemogelijkheden. Marcel’s tegenstander speelde het echter nauwkeurig uit en haalde het punt binnen.
5-3 dus voor Zevenaar. Wat kun je erover zeggen? Dat Rudy van Wessel ervandaan komt? Dat het — zo merkten we op in de auto terug — een welvarende gemeente lijk te zijn met goed onderhouden straten en veel groen? Fijn om te zijn, leuke wedstrijd gespeeld? Nee, niets van dit alles. We beginnen gewoon met een nederlaag. In Q.’s woorden: “Balen. Twee uur rijden en dan een nul.”

Marcel de Jeu