Het liefdesoffer

Vandaag was hij weer online, Mr. Very Best – maar onze ontmoeting verliep anders dan normaal. Je moet weten, Mr. Very Best en ik hebben al zo’n 80 snelschaakpartijen achter de rug. En ik moet toegeven: hij heeft een duidelijke plusscore.

Dat komt niet door zijn state of the art openingsrepertoire. Want Mr. Very Best heeft een voorkeur voor systemen die in de database matig scoren. Vaak kiest hij voor het onconventionele 1…, f6, en 2… Kf7, en als hij daar een paar keer mee heeft gewonnen, zet hij nog een tandje bij. Dan sprint hij met die Koning via e6 naar b6, om hem vervolgens met a7 en Ka7 in veiligheid te brengen.

Indrukwekkend, vind ik. Want niet alleen heeft hij na deze manoeuvre steevast zo’n 10 incrementseconden gewonnen, ieder van die zetten gaat vergezeld van een bericht in de chat. Soms luidt dat “Good move, no?”, maar meestal gaat het om een boodschap in de trant van: “I am good, I am better, I am Mr Very Best!”

Dit zonnige zelfbeeld houdt hij knap vast, ook als het op het bord wat minder gaat. Op een avond kreeg ik hem drie keer achter elkaar mat, twee keer op d6, en een keer op b6 – maar dat kon zijn stemming niet drukken. “You are good”, meldde hij me, “but I am better. I am Mr. Very Best!” En inderdaad: dan won hij er weer vijf op een rij.

Maar vandaag was anders. Plotseling deed Mr. Very Best de ene normale zet na de andere, en voordat ik van de schok was bekomen, stond het zo:

+26, zegt de computer, en zo voelde het ook. Ik verwachtte een killer blow als 1. f6, gevolgd door een positieve zelfaffirmatie in de chat.

Maar verrassend genoeg bleef het stil. Een volle minuut lang.

Toen kwam het bericht. “My wife just came home.”
Gevolgd door: “I love my wife”
En toen: “She is much more beautiful than you.”
Hij zette een foto in de chat. Ze was inderdaad aanzienlijk mooier dan ik.
“I resign the game”, meldde hij. “I want to be with her.”

0-1 dus. Het voelde niet als een overwinning, maar mooi was het wel. Die leven vast nog heel lang en gelukkig, Mr. en Mrs. Very Best.

“Zou je dit ook hebben gedaan voor mij?” vroeg mijn vriendin.
“Natuurlijk schat!” riep ik – maar ze hoorde de aarzeling.

Want opgeven…? In zo’n stelling…?