Door het oog van de naald

Vlakbij Leiden was er deze week een bom uit de tweede wereldoorlog gevonden, die juist vandaag tot ontploffing zou worden gebracht. Maar daar trokken wij ons weinig van aan. Een mooie zachte herfstdag, een beetje druilerig, ideaal weer om te schaken.

Het denksportcentrum deed zijn naam eer aan; de eerste drie teams van LSG speelden in dezelfde zaal, waardoor er maar liefst 51 schakers in de startblokken stonden. Hieronder grote namen aan de topborden: Nikolic, Ernst, Werle, Pijpers. Laatstgenoemde kwam helaas niet in actie omdat Groningen om voor mij onduidelijke redenen slechts met 9 schakers naar Leiden was gekomen. Vreemd.
Ook wij speelden daar dus, op een paar meter afstand van deze kanonnen. Gelukkig was ook onze gewaarde wedstrijdleider Vincent present. Zonder hem was het ons niet gelukt te voldoen aan de bijzondere verplichtingen die KNSB stelt aan het afstellen van de digitale uurwerken.
Omdat onze tegenstander Sliedrecht 1 in de eerste ronde met 2-6 nogal hard was verslagen door HWP 3 uit Sas van Gent, in een thuiswedstrijd nog wel, had ik voor ons ook op een makkelijke overwinning gerekend. Dat bleek een vergissing.
Met het nodige geluk hebben we uiteindelijk toch net gewonnen. Maar we hadden deze wedstrijd bepaald niet in de hand. Met wit ging het goed: 3½ punt. Maar met zwart waren kwetsbaar: slechts 1 punt. In dat licht bezien, was Frans de held van de dag. Juist hij scoorde met de zwarte stukken een vol punt tegen een op papier sterkere tegenstander.

Helaas heb ik van de andere partijen weinig meegekregen, omdat ik mijn handen vol had aan de mijn eigen partij.
Ik zal derhalve volstaan met enkele impressies mijnerzijds, die niet noodzakelijkerwijs exact met de werkelijkheid overeen hoeven te komen.
Henk had het moeilijk vandaag. Zwart is al niet zijn lievelingskleur en tijdens de partij werd duidelijk dat zijn opponent Van den Bergh, overigens de sterkste speler van de hele wedstrijd, net een zijvariant speelde die Henk niet vooraf had bestudeerd.
Gerrie voelde zich daarentegen als een vis in het water. Het loperpaar, het centrum en ruimtelijk overwicht. Dat zijn tegenstander de tijd overschreed, was verder niet belangrijk en maakte voor de uitslag ook geen verschil.
Frans bleek alweer theoretisch uitstekend op de hoogte. Ik zag dat hij een gambiet kreeg voorgeschoteld, welk geschenk hij in dank aanvaardde. Hij toonde maar weer eens aan dat je een gambiet dient te weerleggen, door het aan te nemen. Een belangrijk punt.
Thomas kwam aardig uit de opening, maar ergens in de afwikkeling moet er iets fout zijn gegaan. In de laatste stelling die ik zag, had hij weliswaar een zwakke pion, maar verder leek het nog niet dramatisch. Ik vermoed dat een hoge werkdruk en een gebrek aan speelritme hier een rol hebben gespeeld.
Over Marcel kon ik als teamleider zeer tevreden zijn. Zelfverzekerd maakte hij gehakt van de dubieuze verdediging van zijn tegenstander. Het aantal zwakke pionnen bij zwart was bijna niet meer te tellen. Een sterke partij van Marcel.
Ook Joost had het moeilijk met de zwarte stukken. Hij kwam maar niet goed los in de opening. Een paar gaten in zijn stelling deden hem de das om. Het laatste bord werd verdedigd door Adinda. Eerlijk gezegd had ik daar al vrij snel een vol punt voor ons gerekend. Helaas bleef haar tegenstander spartelen, hard genoeg om er uiteindelijk een remise uit te slepen.

En toen stond het dus 3½ – 3½, met nog één bord te gaan. Mijn bord. Dat zijn van die situaties waarin je liever niet terecht komt. De naam van mijn sympathieke tegenstander is bij kenners van een bepaald openingssysteem welbekend. Zelf ben ik er ook vaak genoeg tegen onderuit gegaan. Vanaf de eerste zet was het dan ook mijn streven om géén Leeuw op het bord toe te laten. In plaats daarvan bracht hij een correct pionoffer, waarna een moeizame strijd van duwen en trekken ontstond. Dat resulteerde uiteindelijk in een lastig eindspel, waarin ik het met loper, paard en vier pionnen, moest opnemen tegen een toren en vijf pionnen. Dat ging maar net goed.